domingo, 29 de junio de 2008

Estratos

“O meu cerebro desconectouse cando lle mirei ós ollos. As súas palabras insonoras permitíanme descifrar aquela pupila enterrada en terra húmida que non deixaba de mirarme. E eu seguía asentindo. Quizais os subebaixa da miña meixela pertencían a un mecanismo que permitía por en marcha a máquina dos desexos, quizais só era froito dun tic nervioso...iso si, conseguía igualmente o efecto primeiro. Agora só quería articular unha palabra para que o meu estatus de persoa regresase, pero unicamente puiden dicir o seu nome: .”


K. Shutedi, Historia de un amor cuasi perdido


Regreso a este blogue coa esperanza de por en marcha novamente esta máquina de desexos que comezara hai dous anos, ó remate do camiño santiagués.

jueves, 13 de marzo de 2008

Encantado de coñecerte

A primeira vez que falei con el foi un mércores ás oito da tarde. Santiago estaba a sufrir un frío que calaba nos ósos e que deixaba baleiras de transeúntes as prazas máis concorridas da cidade. Levaba unhas cantas horas tentando ver a aquel home que coñecera a través da caixa parva unha tarde de domingo, pero esvaecérase por completo. Non me quedaba ningún recuncho da súa casa por pescudar, ningún corredor de pedra polo que perderme, así que decidín marchar.

A costume levoume pola Acibechería ata chegar a Cervantes. Alí o estaba, era Nardo. Sentado nunhas escaleiras, xa coñecidas para el, e acompañado por un home e unha muller, ademais daquel can marrón que durmía entre as engurras dunha chaqueta vella e un cartón de viño a medio beber. Non era capaz de falarlle. Un sentimento de culpabilidade impedíame molestalo para, ademais, falar da súa propia vida. Así que, seguín adiante. Pouco durou o traxecto xa que nun arrebato de inconsciencia fun onda el e comenteille o que quería facer: amosar a súa vida. Levantouse e amarrándome do ombro entretívome uns minutos antes de concretar a cita do día seguinte. Ás catro da tarde na praza de Cervantes.

Aquel xoves semellaba bo. O frío de días pasados víase solapado por un ceo despexado que, enganosamente, non invitaba a abrigarse entre unhas rúas que xa volveran a recuperar a actividade á que me tiñan acostumado. Nardo xa estaba a esperar por min. Selva, a súa cadela, recibíame cunhas lambedelas ó aire que contrastaban cos ladridos que me ofrecera a noite anterior. Comezamos a camiñar.

Nun primeiro momento sorprendeume a súa disposición a falar, a compartir a súa vida. Logo me decatei de que esa espontaneidade era un mecanismo máis para afastarse dun mundo que enganchaba pero que tiña efectos secundarios. Nardo dicíame que o día a día na rúa “é como unha moviola, o luns, o martes, o mércores...todo é un” pero eu non o quería crer, enganábame. Pronto me decatei de que estabamos a seguir un camiño xa planeado de antemán que para el era máis que coñecido: Cervantes, Rúa de San Pedro, Concheiros, Avenida de Lugo e volta cara atrás. Así un día tras outro, sen cambios. Pero para min todo era novo. Nardo non deixaba de preocuparse polos meus pensamentos, polo que estaba a sentir vendo todo aquilo, pero eu estaba ben. Sentíame ben a carón daquel home que coñecera un día antes. As súas marcadas faccións e as súas mans gastadas facíanme saber que era un home con personalidade e caracter que ó mesmo tempo achegaba confianza.

O noso percorrido remataría xusto 24 horas despois de coñecernos por primeira vez. Aquela tarde que presumía estar reservada para descubrir a vida de Leonardo Caamaño convertérase, ademais, nun exercicio de relacións públicas, nunca mellor dito ó realizarse en plena rúa. Nardo é un home peculiar, afable e desa xente que sempre cae ben a todo o mundo, polo que o meu abano de novos coñecidos medrou de maneira considerable: dende Chelo (unha das integrantes da cruz vermella que o está a axudar) ata Juan (un dos coñecidos de Nardo que tamén vive na rúa).

Sería el, Juan, quen me resumiría toda unha tarde con Nardo a través duns versos que me recitou: “Nace o home sen saber no mundo a verdade, cando chega a comprendela, vaise á eternidade para nunca máis volver”. A verdade da rúa non se pode comprender dende fóra hai que vivila dende dentro e Nardo leva moitos anos enganchado a ela, sen poder saír. Aínda así, quedarei co seu sentido do humor e unha retranca que nunca perde, que a estas horas, agora mesmo, de seguro lle están a facer compaña polas rúas santiaguesas.

Esta entrada é o resumo de todo unha tarde coñecendo a alguén que me abriu os ollos fronte a un mundo que non era capaz de ver. A entrevista que a completa está chea de ausencias que só poden ser compensadas polas palabras dese mariñeiro que agora navega polos afluentes pedregosos de Santiago.

martes, 30 de octubre de 2007

¿Estades mirando ou vendo?

" Ide máis alá do que os vosos ollos vos mostran, máis alá do superficial, máis alá dos simples comentarios nos que non queremos profundizar, máis alá do suxeito...chegade ó subxectivo"

Isto que vedes non é unha foto, é unha pintura de Antonio López, pintor hiperrealista español.
F.B.

domingo, 14 de octubre de 2007

Vai de Fotos


Esta foto que vedes aquí, é considerada a primeira foto permanente da historia. O seu creador foi Joseph-Nicéphore (1765-1833). Despois de moitos intentos no 1827 conseguiría unha vista do patio da súa casa, empregando un método chamado heliografía).

“ En ocasións as primeiras cousas son as que máis che marcan e as que levan a túa vida por un regueiro ben marcado e definido. Hai veces en que esas visións axúdanche a seguir adiante e outras veces a quedar estancados, mais sempre é bo ter o pasado como base do que facer no futuro”.



Deixovos aquí o vídeo de Juanes, "Fotografía". Unha boa descripción do que son as fotografías e as lembranzas das mesmas. En ocasións aferrámonos a recordos físicos para non esquecer...

FB.

domingo, 7 de octubre de 2007

Libros: El Psicoanalista




"Feliz 53º cumpleaños doctor. Bienvenido al primer día de su muerte.
Pertenezco a algún momento de su pasado. Usted arruinó mi vida. Quizá no sepa cómo, por qué o cuándo, pero lo hizo. Llenó todos mis instantes de desastre y tristeza. Arruinó mi vida. Y ahora estoy decidido a arruinar la suya. Al principio pensé que debería matarlo para ajustarle las cuentas, sencillamente. Pero me di cuenta de que eso era lo más sencillo. Es un objetivo patéticamente fácil doctor. (...)Y dada la facilidad de ese asesinato, no estaba seguro de que me proporcionara la satisfacción necesaria. He dedicido que se suicide."

El Psicoanalista,John Katzenbach (2003)

Así comeza este libro que recomendo a todos que o lean. Un bo libro para pasar un bo rato e facer reflexións interesantes sobre o realmente importante na vida. A foto que podedes ver arriba foi unha das que me fixen na miña viaxe a Inglaterra. Non sei moi ben por que, pero á xente gústalle moito. Supoño que será síndrome post-clase de Fotoxornalismo, na cal tiña posta moitas das miñas esperanzas este ano (Tendo en conta o que me gustan as fotos, xa o sabedes os de Sheffield, que non parei en todo o día de andar coa cámara)...pero bueno...non foi o que esperaba, a ver se mellora. Bikos.

sábado, 15 de septiembre de 2007

Libros publicados na memoria


Alí a estaba. Mergullado no meu mundo, case nin me decatara da presenza daquela muller que non deixaba de observarme, de mirarme, de analizarme coa máis descarada das olladas. A súa figura quedaba resaltada pola luz da tardiña que lle iluminaba as costas para deixar na máis absoluta das penumbras a súa face, onde se podían distinguir dous verdes ollos que, a cada minuto, intimidábanme dun xeito pueril e recachado que facían dos meus 50 anos un rexurdimento da adolescencia.
Os seus ollos seguían a acosarme e a facerme cavilar no máis divertido dos pecados capitais, aínda que a súa expresión de noxo pronto me facía esquecer esas ilusións que por momentos medraban no meu interior. O seu aspecto, recatado pero provocativo á vez, facía que unha simple saia se convertese nun xoguete erótico enredado entre as súas extremidades. Uns zapatos vermellos, que se tentaban cravar naquel chan centenario de pedra, e unha blusa que pouco disimulaba as súas curvas, en principio naturais, facían dela unha muller perigosamente atractiva que, por momentos, me estaban a apartar daquela fila que esperaba entrar ó teatro.
De súpeto, un sorriso na súa cara volveu a formar as miñas, xa esquecidas, ilusións e a prepararme psicoloxicamente para a proposición que aquela muller, que camiñaba cara min, estaba a punto de facerme. Acercouse balanceando aquel corpo debuxado nas curvas e cando chegou á miña altura, sen desviar aquel ollar verdoso que me estaba a vixiar dende facía, ó meu parecer, unha eternidade, acariciou a miña meixela e asubiándome ó oído, díxome: “ Non esquezas pechar a cremalleira antes de saír da casa, que é de mal gusto”. O meu instinto masculino, se é que existira nalgunha ocasión, veuse abaixo e as millas ilusións, postas naquela muller, tornaron en mofa nas verbas do seu mozo que, fóra da miña perspectiva en toda a noite, estaba a rirse de min descaradamente e a coller a súa moza como un trofeo que eu nunca podería conseguir.



Cuestión de Perspectiva, Fiestrabaldeira (2007)

jueves, 6 de septiembre de 2007

GRAZAS

Non fai moito escribín, noutros dos moitos recunchos que gardo nesta rede, os meus sentimentos, os meus pensamentos arredor desta viaxe....e a miña palabra era medo. Medo daquilo que está por vir, aquilo que compensará a balanza de todo o bo que vivín. 20 días que permanecerán estancados nas miñas retinas para poder reciclalos neses momentos baixos que un intenta esquecer o máis rapidamente posible. Non nomearei a ninguén, todos foron importantes, e polo tanto non quero deixar a ningún no meu tinteiro electrónico. Só dicir grazas por uns días que me darán forzas para o resto da miña vida.
A canción que acompaña estas fotos cantouna un anxo no Howard.Penso que aínda me estremezo de pensalo.Moitos bikos a tod@s. Atalogo, hastaluego, see you... pero sobre todo GRAZAS.