jueves, 6 de septiembre de 2007

GRAZAS

Non fai moito escribín, noutros dos moitos recunchos que gardo nesta rede, os meus sentimentos, os meus pensamentos arredor desta viaxe....e a miña palabra era medo. Medo daquilo que está por vir, aquilo que compensará a balanza de todo o bo que vivín. 20 días que permanecerán estancados nas miñas retinas para poder reciclalos neses momentos baixos que un intenta esquecer o máis rapidamente posible. Non nomearei a ninguén, todos foron importantes, e polo tanto non quero deixar a ningún no meu tinteiro electrónico. Só dicir grazas por uns días que me darán forzas para o resto da miña vida.
A canción que acompaña estas fotos cantouna un anxo no Howard.Penso que aínda me estremezo de pensalo.Moitos bikos a tod@s. Atalogo, hastaluego, see you... pero sobre todo GRAZAS.

4 comentarios:

Daniel dijo...

Que cabrooon el Richarrrrdd!!que se me saltan las lagrimas y to a pesar de que no entiendo la mitad del textoooo, jajajajajjaja, mu bonito tioo, presiosoooo, increibleeeeee!!!sigue asi!!Espero verte prontooo y sino esta tarde en Howard!!!

XaVme dijo...

Rixi!! Cuídate mucho. Espero que no perdamos el contacto nunca y que el verano que viene hagamos algo todos juntos. Gracias a ti, de verdad, que me has hecho pasar muy buenos momentos, y me has regalado un gran amigo (aunque estás un poco loco). No te olvidaré, tío. No os olvidaré a ninguno. Os pido de corazón que lo pongáis fácil. Que lo pongamos fácil todos, para no perder el contacto, ya que, creo que cada uno de nosotros merece la pena como amigo, y mañana agradeceremos habernos mantenido unidos. No pensemos “¡qué difícil!”, y pongamos de nuestra parte. Me habéis hecho muy feliz. Ha sido el mejor verano de mi vida. Sí pero… no nos vamos a ver en Howards a las 8:30, no todos juntos, nunca más… a menos que pongamos de nuestra parte y un día de estos, sin demorarlo mucho, quedemos todos o organicemos algo. Howards está ahí, pero no va a venir. Tenemos que ir nosotros. Os mando 28 besos con todo mi cariño, y os pido que seáis consecuentes con vuestros sentimientos y si lo queréis, lo hagáis. Gracias a todos, de verdad.

Jaime.

nalhué dijo...

Sempre he pensat que la manera d'escriure diu molt de com és una persona...ara veig que no m'enganyava perquè sols algú com tu pot fer-ho tan encisadorament com açò...Ara ja m'ho has mostrat així que en seré una lectora asidua...quan sigues famós recorda que ens coneixem, ehh???
No he pogut evitar escriure't en valencià perquè, a banda del bon ús de la paraula que fas, per mi té un encant afegit que empres el galego (ja sabem, que Galiza, en el north-west, with our own language, jejejej) sense que això supose en absolut cap obstacle en la comprensió.
Milions de GRÀCIES a tu per fer-nos eixa estada tan especial simplement amb el teu somriure, sempre disposat. Amb personetes com tu prop, tot sembla més fàcil...Cuida't molt!! Una besaeta!

XaVme dijo...

Pues me he tenido que buscar un traductor de gallego "http://sli.uvigo.es/tradutor/" para poder entender a Rixi, y me he instalado un programa "Salt" Para entender a nalhué, que ni siquiera tengo claro quién es. Pero que cada cual escriba como quiera, jajaja. Así uno aprende a buscarse la vida y sacarse las castañas de fuego. Pero os juro que no entendía la mitad.xD
Gracias de todas formas por estas bonitas palabras, que, una vez entendidas, llegan muy adentro.

Dejo las referencias para los que estén tan perdidos como yo xD. Besos a tod@s. Cuídenseeee!!!